Een dagje in het Vogelinformatiecentrum

Kwart over tien, we zijn net open. Kinderstemmen in de winkel, er komt een gezin binnen. Ik realiseer me dat ik dit in coronatijden lang niet heb gehoord. De kinderen bekijken de opgezette vogels en zien ook wat van hun gading. Het is hun een na laatste dag op Texel, vertelt de vader, na zes weken Texel en niet naar school kunnen wordt het tijd huiswaarts naar de stad te gaan. De kinderen mogen allebei iets uitzoeken. Zoonlief gaat glimmend met een blingbling sleutelhanger de deur uit en ze kopen nog een kwartetspel over dieren. Zo kan Texel mooi mee naar huis.

Ik ben hier relatief nieuw, dat wil zeggen, ik werk hier pas bijna twee maanden. Zo voelt het niet, maar het is wel zo. Wat ik meemaak nu het land op slot zit en er zo weinig toeristen op Texel zijn, is uiterst ongewoon wordt me verteld. Normaal wemelt het in april en mei van de vogelaars die het Vogelinformatiecentrum bezoeken. Nu is het stil, geven we veel telefonische service en komt er zo nu en dan een klant. Er is daardoor wel tijd om de website bij te werken, wat meer mensen koffie of thee aan te bieden en een (waargebeurde) blog te schrijven over hoe een dagje Vogelinformatiecentrum in coronatijd eruitziet.

Telefoon. Of de excursies al weer doorgaan? Helaas niet, was dat maar waar. Wat zouden we graag weer met een groep naar vogels gaan kijken! Maar het is te lastig om die 1,5 meter afstand te houden als iedereen enthousiast naar één bepaalde vogel wil kijken.

Weer gaat de telefoon. Een mevrouw wil collega Monique graag bedanken omdat zij haar telefonisch zo goed geadviseerd heeft over de aanschaf van een kijker. De post heeft haar werk ook goed gedaan, want de kijker is gisteren opgestuurd en vandaag al bij haar binnen. Ze is enthousiast over de goede service en wil dat even laten weken. Hoe leuk is dat!

Er komt een man binnen met een vuilniszak in zijn handen. Hij had al gebeld. Hij vond een dode buizerd, niet beschadigd, wel een gebroken vleugel. Het beest gaat de vriezer in, zodat hij opgezet kan worden. De vinder krijgt koffie. Even later komt er een andere bekende binnen, ook hij heeft tijd voor koffie. Hij vertelt dat hij voor de derde keer opa is geworden; gisteren heeft een koolmees een derde ei gelegd voor het raam van zijn slaapkamer. We lachen.

De post brengt een serie oogdoppen van Zeiss. Een vogelboek gaat op de post, vanwege onze actie samen met de gratis dubbel-dvd.

Dan komt er een app-je binnen. Een visarend komt onze kant op. Twee tellen later staan we met zijn drieën buiten naar de lucht te staren. Daar komt hij, hij vliegt dichtbij over en gaat even in de thermiek hangen. Terwijl wij enthousiast naar de lucht staan te staren, is er een echtpaar binnengekomen. Ze willen zich wat oriënteren op een verrekijker. De vrouw zegt dat ze kiezen altijd heel moeilijk vindt. Ik laat ze onze TX42HD, zien, een kijker van Bynolyt die speciaal voor ons ontwikkeld is en alleen hier te verkrijgen. Ik vertel ze over het verschil tussen 8 en 10 keer vergroten, geef ze koffie en de tijd om ze uit te proberen in onze (vogel)tuin. Er valt een keuze, ze hebben de voorkeur voor de 10. De rest van de keuzes maken ze een andere keer. Ze komen terug, vertellen ze.

Een bezwete fietser valt even binnen en vraagt naar de nieuwste ontwikkeling op verrekijkergebied: de Digital Guide van Swarosvki. Het is de eerste verrekijker die tegelijkertijd een fototoestel is. Door een druk op de knop verzendt hij de foto’s naar de smartphone, waar ze gekoppeld kunnen worden in de merlin app waardoor je meteen kunt bekijken wat je hebt gezien. Zo heb je niet alleen een kijker met fototoestel, maar ook een vogelgids. Hij vindt hem licht en de prijs meevallen. Een futuristische kijker, noemt hij hem, een die tot de verbeelding spreekt: zou dit in de toekomst ook in binoculair mogelijk zijn? Of in een telescoop?

Telefoon. Een mevrouw uit De Koog heeft een fazant-achtige in haar tuin met een hele lange staart en rode veertjes. Hij is zo tam dat hij uit haar hand at. Een prachtig beest, dat vast bij iemand ontsnapt is en of wij weten wat ze kan doen. Ik vraag het even na. Het blijkt een bekend verhaal. In de randen van De Koog zwerft al een half jaar een Lady-Amherstfazant. Niemand weet waar hij vandaan komt. Heeft ze er last van? Dat niet, ze vindt hem mooi. Niets aan doen dus.

Een echtpaar loopt regelrecht naar de kast met mokken met een vogelsoort erop. Ze hebben ze allemaal, zeggen ze. Als ze voor de kast staan, blijkt toch de lijster en boomklever nog te ontbreken. Er is een mok gebroken bij een van de kleinkinderen en nu hebben ze de opdracht een nieuwe te kopen. Ze vertrekken met drie mokken. Kleinkind blij, opa en oma blij.

Vlak voor zessen koop ik zelf een nestkast voor huismussen en ga ermee huiswaarts. Ik loop ermee onder mijn arm in het dorp. Wat is dat nou?, vraagt een oudere man. Ik laat hem zien dat er drie mussen in kunnen broeden en dat ze allemaal een eigen ingang hebben. ‘Die heb je zeker bij Marc gekocht,’ zegt hij, en: ‘Dat is een mooie winkel.’ Dat kan ik alleen maar bevestigen.

Fiet van Beek